Bazen insan, tek bir görüntüyle kendi hayatını sorgulamaya başlıyor. YouTube’da izlediğim bir belgeselde Körfez ülkelerinin o şaşaalı yaşamı karşıma çıktığında, içimden geçen ilk cümle şuydu: “Biz gerçekten yaşıyor muyuz, yoksa sadece nefes mi alıyoruz?”
Göğe uzanan binalar, altınla süslenmiş saraylar, bitmek bilmeyen lüks… O an kendimi fazlasıyla yoksun hissettim.
Sonra durdum. Bardağın dolu tarafına bakmaya çalıştım. Eskilerin dediği o söz geldi aklıma: “Garibana ölmek kolay, zengine zor.”
Düşündüm de… Bunca serveti, bunca ihtişamı, petrolü, altını, parayı, malı mülkü geride bırakmak kolay olabilir mi? Kağıt üzerinde bakıldığında zengin için her şey kolay görünür. Ama ölüm kapıya dayandığında iş değişir. Çünkü kaybedecek çok şeyi vardır.
Yoksulun ise… Kaybedecek neredeyse hiçbir şeyi yoktur. Ölüm ona bu yüzden kolay gelir. Yeter ki amel defteri temiz olsun. Ne gözü arkada kalır ne de aklı dünyalıkta. Sahip olduğu şeyler zaten sayılıdır; geride bırakacağı yük de yoktur.
Garibanın ömrü çoğu zaman başkalarının hayatlarını izlemekle geçer. Zenginlerin yaşadıklarını konuşur, onlar gibi yaşayabilmenin hayalini kurar. Ama bilir ki, öbür tarafa giderken yanında hiçbir şey götüremeyecektir. Bu bilgi, onu daha erken olgunlaştırır.
Körfez ülkelerinde sayısız zengin var. Gençken rahattırlar; para her kapıyı açar. Ama yaş ilerlediğinde yüzlerine bir gölge düşer. İçten içe şu soruyu sorarlar: “Bu kadar zenginliği, bu kadar şatafatı nasıl bırakacağım?”
Kâbe’yi defalarca ziyaret ederler, kutsal topraklara giderler… Ama gerçek değişmez. Kur’an’da açıkça söylenmiştir: “Her nefis ölümü tadacaktır.”
İşte bu kaçınılmaz gerçek yüzünden, birçok zengin ölürken gözünü dünyada bırakır.
Bir başka acı gerçek daha var: En çabuk unutulanlar çoğu zaman zenginlerdir. Çünkü insanlar onların kişiliğini değil, sadece servetini tanır. Kimse göz rengini bilmez, saçını hatırlamaz. Hatırlanan tek şey; arabaları, evleri, mücevherleri, arsalarıdır. Hatta bir zengin kör bile olsa, kimse onu gerçekten “görmez”.
Varlıklı insanlar vefat edip mezarlarında yapayalnız kaldıklarında, ziyaret edilmediklerinde işte o zaman anlarlar. Ama artık çok geçtir. Giden geri gelmez.
O yüzden diyorum ki:
Garibana ölmek kolay, zengine zor.
Umarım bu yazı, hayata dair küçük de olsa bir ipucu vermiştir.
Hoşça kalın.