Gecenin çıplak ayazında
Yırtıp geçiyordu
Martı çığlıkları
Gerçeküstü bir zamanı...
Sisten örülmüş duvarların
Genzimi yakan feryadı
Hiç bu denli acıtmadı
Susamadı hiç bu kadar
İstanbul boğazı
Bir parça hüzün harmanı
Yalayıp duruyordu
Dudağımızın kıyısını
Hiç kimse de görmedi
Milyonlar içinde
Diz dize buluşturan tenhayı...
Bir sözcük, ağır bir yük gibi
Düşerken tepebaşımıza
Hiç bu kadar çırpınmadı
İstanbul boğazı
Biraz hüzün ve acı
Senden ve benden kalan
Zamanın sırtına giydirilmiş
Koskoca bir andı...
Gözlerimizin tuhaf korkularında
Kaderimiz alaca bulanık...
Yaşanası bir rüya iken
Damarlarımızdan kayan
Hiç bu kadar kızıl akmadı
İstanbul boğazı
