HAYAT HENGAMESİNDE BİR BABA

Suyun ağaç dalına yürüdüğü mevsimdeyiz.

Sabahın 5’i

Cıvıl cıvıl kuş sesleri.

Hafif serinlik demleri.

Henüz tüm insanlık gaflet uykusunda.

Ama benim bir damla uyku yoktu gözlerimde

Açıldı karşı binanın bahçe kapısı

Çekçekini çıkaran 50 -60 yaşlarında bir amca

Yüzündeki derin çizgiler  yorgunluğunun timsali

Şimdi bu yaşında bile, hâlâ hayat hengamesinde

Komşu teyze söylemişti;

Eşini 20 sene önce kaybetmiş.

Hem anne hem baba olmuş çocuklarına

 Aş pişirirken yahut kızlarının saçlarını örüp okula bırakırken anne

Sokaklarda gezip karton toplarken de baba 

Komşu teyze söylemişti;

Haftaya kızını gelin ediyormuş,

Neymiş efendim ?

“olur olmadık zamanlarda ağlıyormuş kadın gibi”

*Ah keşke tüm erkekler kadın gibi ağlayabilseler ,

Ulaşabilseler o yüce mertebeye.*

Kızını gelin eden bir anne olmuştu şimdi

Tüm erkekliğini kenara bırakıp

Kaldırıma çöküp ağlıyordu çocuk gibi.

Kim demiş babalar ağlamaz diye

Çocuk gibi ağlıyordu işte sokağın ortasında bir baba!

Göz göze geldik bir an, sildi gözlerini.

Çekçekini alıp iş için koyuldu yola

Bir tebessüm edip uğurladım baş selamıyla.

Şehre güneş doğmuştu çoktan,

İnsanlar birer ikişer uyandı uykularından

Ama şehrin yarısı hâlâ gaflet uykusunda

Şimdi ayan güne inat bana iyi uykular.