MÜZEYYEN

Nerelisin diye soruyorlar Müzeyyen.

Anadolu’dan geliyorum, lakin ruhunun ait olduğu yeri henüz bulamadım.

Bir sahte kimlikle dolanıyorum yıllardır.

Çokta tanırlar beni buralarda, iyi de insanımdır hani, öyle söylerler.

Senide yıllar önce burada görmüştüm, evinizin önündeki otobüs durağında.

Dokunduğum kaburgan şahit, senden ötesini tanımadım ben Müzeyyen.

Bir zamanlar var olduğun sokaktan geçtim, sen yoktun.

Unutulmaya meyl edilmiş hatıraların nefesimi kesti, ellerimle kapadım ağzımı, sustum.

Kimseler görmedi güzel gülümsedim yine anlamadılar, oradan da kaçtım.

Senden sonra çok kişiyi tanıdım, hiç birinin suretinde sen yoktun!

Çaresiz, düşümde ki cehrene sarıldım.

Boşluğa sarılmaya alıştım ben Müzeyyen.

Bıraktığın şehirde alıştı. Yalnızlığı korkutuyor artık sokakların.

Korkuyorum.!

Korkularım, itiyor beni.

Ayak izlerimi bırakarak gidiyorum, kayıp kimliğimle oradan, oraya..