12 Eylül’ü yapanlar mı, alkış tutanlar mı?

Bu memlekette 1980’nin 12 Eylül günü bir askeri darbe oldu, gerekçesi ne olursa olsun, ordu yönetime el koydu, haklı gören çoğunluğun yanında haksız bulanda oldu.

Bir çok kesimin canı yandı, ülkesini terk edip Avrupa metropollerine kaçanlar belki en şanslı olanlar oldu, fakat burada generallerin gazabına uğrayıp tutuklananlar akla hayale gelmeyen işkencelere, insanlık dişi uygulamalara maruz kaldılar.

Köyler basılıp kadınları gözü önünde erkeklere onur kırıcı hareketler, erkeğin gözü önünde karısına sarkıntılık edenler, köy meydanında sıra dayaklar ise en hafif olanı idi.

Diyarbakır zindanları bunun şahididir, hala o günleri yaşayanlar halk arasında anlattıkları insanı korkutur, insan insan olduğundan utanır.

Bazı insanlar icatları ile, bazı insanlar ilmi ile, bazıları da kötülükleri ile, toplumda yer edinirler. İşin daha da kötüsü bu memlekette zulüm yapanlara herhangi bir araştırma ve hesap sorma merci olmadığıdır, yaptıkları yanlarına kar kalır, bir çoğu halen yaptıklarının doğru olduğuna inanırlar.

Asıl trajedi olan şey, bugün ahkam kesilip darbeci generalleri ihanet ve zalim olarak haykıran bir çok kesim o zamanlar ne yaptı.

Sıralayalım :

Bu işkenceye alkış tutanlar oldu, sessiz sedasız destek verenler oldu, canı yananın sesi ise hiç duyulmadı, dahası ötekileştirildi.

Generaller 1882 de bir anayasa yaptılar, bu anayasada ne İslam nede hak hukuk diye bir şey yok, her şey kuru bir milliyetçilik üstünde inşa edilmiş bir taslaktı.

Halkın oyuna sunuldu yüzde 90’nın üstünde kabul gördü, daha da ilginci Dindar ve muhafazakâr Vilayetlerden en yüksek oy oranı çıktı.

Yapılan işkenceleri görmeyen hata alkışlayan, bu haksız anayasaya evet diyen bir çok kesim, bugün kalkıp 12 Eylül’ü eleştirme hakları yoktur.

Hani bir tabir vardır diyor ki “”Ateş altın ve altın olmayanı birbirinden ayırır”” “”zor gün Aslan ve Aslan olmayanI birbirinden ayırır”.