ÖĞRENMEK VE ÖĞRETMEK ARASINDA… (1)

 İşte yeni bir öğrenim yılı. Fakat bence bu yıl, öğrencilere de öğretmenlere de çok şey ifade edecek.

Neden mi? 

Pandemiden sonra farkındalıklarımız artmış olarak çıkacağız yola. Bambaşka bir dünyaya açılan pencereden bakar  gibi, bahar kokan bir nefes çekeceğiz içimize. 

Rengarenk çiçekler açacak okul bahçelerinde. Tüm çocuklara ve öğretmenlerimize başarılı ve bol gülümsemeli bir öğretim yılı diliyorum.

    Şimdi biraz daha eskilere gidelim…

Çocukluğumdaki okul heyecanı her gün yeni bir  bayram sabahına uyanmak gibiydi. Evden uzaklaşabildiğim  tek yoldu okul ve sevgiyle karşılandığım tek çatı.

 Karlı ve soğuk sabahlarda elimde evden gizlice aldığım iki odun parçasıyla yürüdüğüm 45 dakika.

Karadeniz’in sabah ayazı da hırçın dalgaları gibi acımasızdır. Ama çaresiz insanlar her mevsim baharmış gibi yürür yolda.

Değinmek istediğim o kadar çok şey var ki sevgili okurlarım. Özetle anlatmaya çalışacağım.

Bilirsiniz ki Karadeniz bölgesinde her yer ağaçtır. Fakat köy okulumuza her sabah biz çocuklar elimizde ikişer odunla gitmek zorundaydık. Aksi halde her sabadan 45 dakika balçıklı yollarda kara lastik ayakkabımız ayağımızdan çıka çıka geldiğimiz ve o çamurları yıkamadan da okula giremediğimiz ayaklarımızla sobadan çok uzakta oturmak zorundaydık.

Birkaç ders geçerdi ayak parmaklarımızın buruşukluğunun geçmesi için. Malum balçık içinde kalan o minicik parmaklarımız buruş buruş olurdu.

Ne olurdu sanki her taraf bedava odun dolu olan koskoca köyde yılda bir ton odun götürüp bıraksalardı okula köylüler.

Çocukken hayatı böyle sanırdık hep. Normaldi sanki her şey.

 Şimdi düşününce aklım algılamakta zorlanıyor. Anne babalarımızın duyarsızlığını, umarsızlığını, acımasızlığını, değersiz kılınışlığımızı. Nasıl bir haldir abi bu?  köyde tüm babalar abiler büyükler sabah yataklarında mışıl mışıl uyuyor mesela.

Fakat evdeki en küçükler okula gitmek için ailenin o kıymetli odunlarından gizlice nasıl alabiliriz de okula derse yetişebiliriz derdindedir.