EVRENİN BİR RİTMİ VAR…(1)

Ahenk ve uyum, dünyanın varlığını bir dengede tutma başarısına sahip. Uç noktalar arasında ortada yürüme becerisi göstermesi gereken insan için toplum, doğa, insanlar ve bireysel potansiyeller, birbirine zıt unsurların ahenkli uyumu ile varlık bilinci yaratmakta.

Beden ve ruh enerjisi gibi iki uç noktanın insan varlığında birleştirilmesi ile hayat ve canlılık doğmakta, yine varlığını sürdürme konusunda iyilik ile kötülük, acı ile sevinç, mutsuzluk ile huzur, var olma ile yok olma arasında yakalanan denge ile insanoğlu yaşam alanlarını diğerleriyle paylaşma bilincine kavuşmaktadır.

Akıl ve düşünme yeteneğinin sağladığı irade kuvveti sayesinde kendini bilme-tanıma bilincini yakalayan canlı olarak insan, aynı zamanda sosyal hayatın ortak kamusal alanlarında ihtiyaçlar zincirinin gereklerine göre etkinliklerde bulunma kabiliyetine de sahiptir.

Yaşayan organik yapıdaki insanların evrenin var olan ritmine uyum noktasında gösterdiği performans sayesinde, irade ve aklını kullanma becerisiyle hem toplum hem de doğa kanunları işler hale gelerek, canlılar için uygun koşullar doğurmaktadır.

Yani evren ve var oluş ile gerçeklik kazanan varlık olgusu (canlılar, cansızlar, eşya, nesne, toprak, su, hava, fizik ötesi unsurlar…) düzenli ve sistematik bir yapıda, ritmik bir işleyiş ve disiplinin parçalarını meydana getirmektedir. Belli bir düzen ve sistemli bir işleyiş ile varlığın tüm unsurları yerine getirmesi gereken sorumluluk ve görev bilinciyle evreni oluşturan öğeler durumundadır.

Karşımıza çıkan kavram haliyle “Yaratıcılık” ve varlığa hayat verme sonuçları olmakta. Düzen ve intizamın oluşturduğu sistematik yapı ile bütünü oluşturan parçaların ahenkli uyumu, insan doğasının yaşam alanları ve toplumsal hayat ortaklığı için ana merkez olan temel gerçekliği ortaya çıkarmakta.

İbadet diye tanımlanan sistemli işleyişi de evrenin ritmini oluşturan parçaların aralarındaki uyum hali olarak geniş manada tanımlayabiliriz. Çünkü eşya, canlı ve doğa unsuru elemanlar arasında ahenkli bir uyumun sistemli yapısal bir döngüsü vardır. Her şey kendi özü itibariyle var olma gerçekliğinin denge halini koruma ve var olmanın hakikati ile hikmeti konusunda üzerine düşen sorumluluğu yerine getirmektedir.

Bireysel anlamda kişinin inandığı ve değer kabul ettiği inançların gereği olarak inanılan güce şükran duygularının dile getirildiği şekilsel eylem tarzlarını ifade eden ibadet kavramının başka tanımlamaları da var. Ayrıca eşya ve nesnenin de sistematik varlığının yaratılmış olma gerçekliğine bağlı olan bir dönüşüm-gelişim özelliğine bağlı eylem biçimi vardır.

Yaratılmış olma ile varlık arasında ki bağlantıya ibadet tanımı getirmek doğru bir tespit olur. Canlı ve cansız nesnelerin tümünde sistemli bütünlüğe uyumla alakalı bir uyma ve itaat kültürü yerleşmiştir.

İnsanın bilinçli ve irade üzerine kurulu hareket imkânının yanında eşya ve nesne de itaat etmenin ve varlığa anlam katmanın kesin buyruğu ile ibadet, yani yaratılmışlık olgusunun gereklerine göre somut gerçeklikler kazanır.