24 SAAT

Zamanın; ilerleyişine, çekip gidişine,  durmayışına öfkelenir gibi olurum bazen

 Elimden kayıp gidişini hazmedemem kolay kolay.

Bazen akıp giderken gitmiş olanın sadece kendisi yani zaman olmadığını fark ederim.

Yeri gelir sevdiklerim de gider peşi sıra.

 Benden de bir şeyler gider onlarla ve zamanla birlikte.

Hayallerimin bazılarını alıp götürdüğü olur.

Hatta kendi derin kavramının ceplerini doldurarak bazen.

Belki de herkesin, 24 saati varken kendi 24 saatimi gönlümce oluşturamamış olmamdan herkes gibi zamanımı akıtıp damıtmamamdan kaynaklanıyordur bu öfke bilemem ..

Sadece bazen olur ya seyirciyken sahnede olman gerektiğini hissettiğin için zamana pür dikkat edersin bir an önce gitmek istersin bir şeyler kaçırır gibisindir, anda değilsindir, mekanda değilsindir ve bu yüzden içinde olduğun zamana karşı da yabancılaşırsın

Yabancılaştığın yerde zorlanırsın.

Gitmek istersin oradan.

Evine, sokağına, annene, bahçene, kedine bakkal amcaya, okulun karşısındaki tostçu ablaya ve en çok da kendine gitmek istersin yine kendini bulmak için.