610 senesi…
Bir Ramazan gecesi
Hira mağarasında bir sessizlik…
İçerde son peygamber,
Kainat bir kurtarıcı, bekliyor.
İnsanlık bir pusula
Ve can çekişen insanlık bir dirilişin yolunu gözlüyor.
Dünya buhran içinde,
Kadın alınıp satılan bir meta’dan ibaret görülüyor.
İnsanlığı ruhi, fikri, içtimai ve siyasi bir karanlık ve sapkınlık bürümüş
Cehalet, zulüm, küfür, ahlaksızlık çökmüş dünyanın üzerine,
Şirk kaplamış her yeri,
Çocukları diri diri gömülen annelerin feryatları göklere ulaşmış,
İnsanlar kralların, liderlerin, şefkatsiz pençeleri arasında ruhsuz bir eşya veya dilsiz bir hayvandan farksızlaşmış,
Kumar, içki, zevk-u sefa toplumu esir almış.
Ellerini göklere açanlar, feryad edenler, yol gözleyenler var…
Ve nihayet
Ruhu-l Emin iniyor göklerden…
Farklı bir inişle…
Ve biraz sonra peygamber efendimizin dilinden,
Bize hayat verecek, Kuran-ı Kerimin ilk ayetleri dökülüyor.
İkra (oku!)
Nasıl okuyayım diyen ruha cevap vermişti Kuran:
Yaratan Rabbinin adıyla oku.
Ve sonra inen ayetler bize bizi hatırlatacak.
Nereden geldiğimizi ,
Niçin okumamız gerektiğini,
Bütün bir insanlığa bildirecekti:
’’(O,) insanı bir alak’dan yarattı.
Oku! Çünkü Rabbin, en büyük kerem sahibidir.
O kalemle öğretendir.
İnsana bilmediği şeyleri öğretti.’’
Böyle seslenmişti bizlere Rabbimiz ilk ayetlerde.
İlk emir okuyup kendimizi bulmamızdı.
Ancak kendini bilen dünyaya nizam verebilir.
İnsanlığa merhamet ruhunu aşılayabilir.
Kainata meydan okuyabilirdi.
Yunus Emre adeta Kuran’ın bu ayetlerinden ilham alarak asırlar sonra:
İlim ilim demektir.
İlim kendin bilmektir diyordu.
Çünkü kendini bilen Rabbini bilir.
Ve Rabbini bilen hiç hüsrana uğrar mı?
Hira’dan kâinatın üzerine bir nur yükseliyordu.
Kâinatı aydınlatıyor.
Ölmüş kalplere yeniden dirilmek için bir ab-ı hayat çeşmesi sunuyordu.
Sussuz kalmış insanlığın üzerine bereketli yağmurlar yağmış.
Âlemlere rahmet ve şifa olarak gönderilen Kuran inmeye başlamıştı.
İnsanlığın yaralarına merhem olmak için,
Bir hidayet ve müjde olarak iniyordu.
Bizi uyarmak,
Sebat vermek,
Allah’tan başka ilah olmadığını bilmemiz için,
Akıl sahipleri öğüt alsınlar diye iniyordu.
Ve soruyordu bize:
Yok mu öğüt alan?
