HOŞÇA KAL GÜZEL KADIN

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Mutlu sona ulaşmak için hikâyelerin güzel ve huzurlu bitmesi gerekiyormuş.

Oysa kaç hikâye mutlu sonla bitti ya da kaç hikâye huzura kavuştu.

Batman sokaklarında yürürken yaşlı bir teyzeyle karşılaştım. Üzerinde eski kıyafetler yüzünde yılların verdiği yorgunlukla oturmuş dilleniyordu. Beni fark edince hafif bir tebessümle başını sallayıp hoş geldin dedi. Yanına çömelince altındaki gazeteyi bana vermek istedi. Sen ne güzelsin öyle deyince gülmeye başladı. Oturup hikâyesini dinlemek istedim. Adını sorduğumda titrek bir sesle cevap verdi. Adı Emineymiş.

Aslında kendinden hiç de emin değildi Emine teyzem. Oğlunu genç yaşta kaybedince yedi yetim ve geliniyle ortada kalmıştı. Dilenmekten başka çaresi olmadığını söyleyince dudakları titredi. Duygularını o kadar güzel anlatıyordu ki içim burkuldu. Anlattıkça hüzünleniyordu. Hikâyesinin sonunu tahmin ediyordum ama yanılmayı da o kadar çok istiyordum ki! Hayat Emine teyzeme de adil davranmamıştı. Bunca acıya rağmen hayat devam ediyordu. Torunlarına böyle dilenerek katkıda bulunduğunu söyleyince bütün kelimeler anlamsız kaldı.

Çok küçük yaşta evlenmiş Emine teyzem. Eşi yaş olarak kendisinden büyük olunca hem ona eş hem de dost olmuş. Evliliklerinin ilk yıllarında çocukları olmamış. Tam ümidi kestikleri zamanda bir mucize olmuş ve “Agit” dünyaya gelmiş. Agit; yiğit, güçlü, yürekli demekmiş. “Benim oğlum çok yürekli bir çocuktu.” dedi. Küçük yaşta babasını kaybedince çalışmaya başlamış. Hem çalışmış hem de annesine bakmış. Evlilik çağı gelince evlendirilmiş ve yedi evladı olmuş. Bir gün sabah saatinde evden çıkan Agit’in akşama ölüm haberi gelmiş. Kaza kurşununa kurban gitmiş. Birileri kavga ediyormuş. O anda o da oradan geçiyormuş. Olay yerinde can vermiş. Kimseleri olmadığı için de hiçbir şey yapamamışlar. Tek dileğiydi çocuğunun katilinin yargılanması.

Umarım adalet bu güzel kadın için de vardır. Sohbeti beni ne kadar etkilese de artık gitmem gerekiyordu. Yapmam gereken her şeyi kendimce yapsam da bazı şeyler yetersiz kalmıştı. Eve gittiğimde anneme sarılıp onu ne kadar çok sevdiğimi söyledim. Emine teyzemi anlattım. Annelerin evlatları için yapamayacağı hiçbir şey yoktur.

Emine teyzeyi uzun süre göremedim. Bir gün dilendiği yerde kalan birine sordum. Emine teyze vefat etmişti. Hastaymış zaten. Kadının kalbi daha fazla dayanamamış. Umarım gittiği yerde huzur bulur ve Agit’ine kavuşmuştur. Ölüm bazen bir kurtuluş bazen de bir kavuşmadır.

Ne güzel demiş Mevlana: “Öğreneceksin yüreğim, öğreneceksin; dünyanın hasret, ölümün vuslat olduğunu.”