HER ŞEY GÖRSELDEN İBARET DEĞİLDİR

Şehir insanının sessizce gölgesinde söndüğü, meçhule gittiği keskin bir yalnızlığa ve ıssızlığına ağıt yakar kuytuluklardaki o şehrin yaralı ruhu.

Kentin öz kültürel değerlerine yabancı, yeni yetme kültürsüz kent burjuvazisine karşı vefasız unutuşlara, kent hafızanın direnmesi görünmez ve duyulmaz bile. Tarihi yağmalanan ve kültürü dağıtılan bir çirkinliğe karşı durmak yürekten beslenen bir öz bilinç gerektirir.

Nihayetinde vicdani dönüşümleri yaşamak için bilme erdemini kavramak gerekir. Kentin ahlaki görüntüsünü sezinleme becerisi ise güçlü bir toplumsal hissiyattan beslenir.

İnsanın kendisini özgürce var etmesi, tahrip edilmiş sosyal yaşama bir tekziptir aynı zamanda. Ürpertici bir haz ve sansasyonel bir korku dehşetinin çıplaklığında yaşam gerçekliliğini deneyimlemek gibisi yoktur. Sadece insana dair bir iç körlük anlatısı değil yaşam dediğimiz; çetrefilli bir muammalar labirenti.

Bazen umudun umudunu ıskalamış yaşamların uktesi kalmış iç çekişleri demlemek gerekiyor sabırla. Ölümsüz zaman karşısında bir kaç nefeslik ömrünün ne önemi var ki diyerek gaflete düşmemek gerekiyor. Zamana; sadaka olsun sana asi kelebek ömrün diyerek meydan okuyan nice yiğitçe tilililerde vardır.

Kurgusal zamanın kurmacası ısmarlanmış ömürlerin anlam yitiminde, insanın tüketim sarhoşluğu her yönden bir karabasana dönüşmüş durumdadır. Zaman, anlam ve duygu yitimi kensel yaşamda keskin bir karamsarlık doğuruyor. Amaçsızlığın sis perdesi, büyülü bir anlatılar psikolojisiyle örülmüş ayılmak zor iş vessellam!

Bunca iletişim teknolojilerine rağmen insanlar kendilerine ve çevredekilerine git gide dahada yabancılaşıyor. Sanal alemdeki soyut iletişim bolluğu aslında sadece derin bir iletişimsizlik doğuruyor. Bu reel gerçeklilik insanın doğal arayış ve adanmışlık duygusununun şafak yitimine tekabül ediyor.

Hayallerdeki umut duygusu, hayatın gerçekleri karşısında çoğunlukla tozla buz olur. Duyguların tartıldığı ve manipüle edildiği bu çarpıtmalar karmaşası kimlere yarıyor? İnsanın farkına varıp aniden değişip dönüşmesi gerçekten mümkün mü? kim bilir çıkmayan candan umut kesilmez derler. Herkes aslında bir şeyler hayattan dilerken birazda yazgısına da direniyor.

Anlam, bakir saydamlığını insanın kaotik zaman algısında yitirdi. Zaman geniş bir soğuk nesne gölgesi gibi nefessiz bıraktı insanın anlam toyluğunu. Oysa insanı meşru kılan onun anlamsallığıdır. İnsan son kertede birazda anlam duyarlılığı kadardır. Ruhsal arınma ve yalın bir gerçeklilik ışığında, her insan kişisel varoluş tarihinin arkeolojik izlerini anlam anlarından biriktirilmiş olduğu anılarında arar.