TAHAMMÜLSÜZLÜK

Günümüzde insanlar birbirine tahammül edemez oldu. Kimsenin kimseye saygısı kalmadı. En ufak tartışma kavgaya dönüşüyor ve bu kavgalar bile ölümlerle sonuçlanıyor. Toplum olarak psikolojimiz bozuldu. Ne oldu bize böyle. Neden bir birimize olan saygı ve sevgiyi yok ettik. Neden bu kadar sorumsuz olduk. Sinirlerimize neden hakim olamıyoruz. Küçük tartışmalar bile sonu gelmeyen büyük kavgalara dönüşüyor. Sokakta bile birbirini hiç tanımayan insanlar bile birbirine tahammül edemiyor. Kaldırımda yürürken yanlışlıkla karşıdan gelen birine omuzun çarptığında birbirimizden özür dilememiz gerekirken “Önüne baksan lan” denekten kendimizi alıkoyamıyoruz. Ağızdan çıkan o cümle ile gerginlik başlıyor.

Batman’da yaşadığım için Batman trafiğindeki bir çok sürücünün agresifliğinden korkarak araba kullanıyoruz. Düşünüyorum da trafik ışıkları olmasaydı bu şehirde kavga eden sürücülerin haddi hesabı olmazdı. Çünkü bırakın yayaya yol vermeyi araçlar bile bir birleri ile yarışıyor.  Sinyal yakmana rağmen solundaki araç seni geçmek için yada yol vermemek için kornaya basıp sıkıştırmaya çalışıyor. Sinyali gördükten sonra yavaşlasan inan bir şey kaybetmezsin. Aslında bu bir birimize olan saygısızlık ve tahammülsüzlüğümüzün göstergesidir. İyi de niye böyle olduk. İnsanların birbirleriyle kaynaşması bitti. Akrabalar bile bir birine yabancılaştı. Varsa yoksa sosyal medya, internet ve televizyonlar. İşte bu argümanlar bizi bir birimize soğutup yabancılaştırdı. Çünkü biz gerçekten hiç bir şeyi adabında kullanmasını bilmiyoruz. Sosyal medya veya internetin bir çok faydası var tabi her zaman zararlı olduğunu savunmuyorum. Ama kullanmasını bilmiyoruz.  Aşırı kullanılan her şeyi zarardır. Bunu kabullenmemiz lazım. Doktorun verdiği ilacı bile aşıdır kullanırsan sana zarar verir. Onun için her şeyi adabında kullanmamız gerekir. Birbirimize zaman ayırıp bir birimizle sohbet etmemiz lazım. Toplum olarak buna ihtiyacımız var. Komşu komşuya ziyarete bile gitmiyor. Kendimden örnek vermek istiyorum. 20 daireli bir binada oturuyorum. Her katta 4 daire var ve 5 yıldır aynı binada oturuyorum. Bu güne kadar komşularımın kim olduğunu yada kimin hangi dairede oturduğunu bilmiyorum. Neden mi, çünkü bir gün bir birimizin kapısını çalmadık. Birimizin hatırını veya ihtiyacını sormadık. Asansörde bile bir birimizi tanımıyormuş gibi davranıyoruz. İnanın bu böyle değildi. 15 yıl öncesini hatırlayanlar vardır. Her perşembe günü annelerimizin yaptığı yemekten bir tas doldurup komşuya götürülürdü. Kap geldiğinde muhakkak komşuda o kabı doldurup getirirdi kapıya sonra birbirlerini oturmaya davet ederlerdi. Bu da tanışıp kaynaşmaya basit bir nedendir. Şimdi binada Allah korusun evde biri ölse cesedi kokmayana kadar komşusu merak edip nerde bu adam diye sormaz. Toplum olarak yazık ediyoruz kendimize ve geleceğimize çünkü çocuklarımız da bizim gibi büyüyor. Çocuklar anne babadan ne gördüyse öyle yaşar.  Bir birimize hoşgörülü davranalım, sinirlerimize hakim olalım ve ne olursunuz şu komşuluk kültürünü kaybetmeyelim. Hoşcakalın..