YABANCILAŞMA

İnsana pusula lazım.

İnsana yol haritası lazım.

İnsanı doğrudan ve ilahi yaradılış felsefesinden uzaklaştıran unsurlardan uzak tutacak kutsal rehberler lazım.

İnsana, kendi özüne dönmesini sağlayan, hayata ve insana yabancılaşmasını engelleyen önder kadrolar ya da otoriteler lazım.

İnsana içindeki kötülüğü yok eden ve iyi olanı seçmesini sağlayacak toplumsal bilinç-şuur yeteneği edinmiş örnekler lazım.

İçinde yaşanan zaman ve mekân bu ihtiyaçları çağırmıyor mu?

Ne yazık ki: Hayır…

Kesinlik taşıyan ana konu, bir şeylerin zamanla eksik kalmaya devam ettiğidir. İnsanın kendisinde ve toplumsal hayatın tüm kesimlerinde bir takım eksikliklerin baş göstermesiyle sosyal ilişkiler ve sosyal ortamlarda yaşanması gereken ortak hayat modellerinin yok olmaya başladığı zamanlara şahit oluyoruz.

Kendimize yabancılaşma tehlikesini yaşıyor, insanlardan-toplumdan uzaklaşma ve kopma riskini taşıyoruz. Nedeni de kültürel, ilahi, geleneksel, manevi, insani ve sosyal değerleri unutma talihsizliğini hayatımızdan uzaklaştırmamamız.

İnsanların berber yaşadığı alanlarda sosyal ilişkiler ve sosyal iletişimlerin yoğun yaşanması gereken anlar yerine aynı ortamda olan ama birbirinden kopuk nefes alış-verişi yapan topluluklara dönüşmenin aşamalarındayız.

Teknolojik yapılanma ve bilimsel donanımın önümüze koyduğu araçlar insan hayatını kolaylaştırdığı kadar insanları içine kapanık, yalnız kalan, ortak paylaşımlarda bulunmayan, iletişim ve ilişkilerden kopan bireylere dönüştürmeyi de başardı.

Pusulası olmayan, yol haritası edinmeyen, doğruluk-gerçeklikten koparan, özüne dönmesini sağlayan öncü kişilerden mahrum, topluluk-birliktelik ruhunu canlandıran bilinç-şuurdan uzaklaşan bir yabancılaşma kâbusunun içerisinde olan bir insan modeli karşımıza çıkmaya başladı.

Yabancılık “Kişinin tanımadığı, bilmediği, alışık olmadığı, yol gösterilmesine ihtiyaç duyduğu, nereye gitmesi gerektiğini kestiremediği zamanların-mekânların genel ifadesi” dir.

Yabancılaşma “Fiziki zaman-mekân dışında kişinin toplumsal yapıdan, sosyal hayattan, insanlardan kopması; Kendi benliğine hapsolması, hiçbir paylaşımda bulunmadan bireysel menfaatlerle hareket etmesi, değerlerinden ve inançlarından uzaklaşarak iç dünyasında yalnızlığa kavuşması” diye tanımlanabilir.

Bu manada ilahi alan, kültürel yaşam, aile ve akrabalık bağları, eğitim ve öğretim dönemleri, meslek ve iş hayatı gibi toplumsal gruplarkişinin bulunması ve içerisinde yer alması gereken ortamlar olarak yaşam alanını oluşturur.

Kültürel değerlerin önemini yitirmesi, sosyal adalet uygulamalarındaki zayıflama, sosyal bağların çözülmeye başlaması yabancılaşma aşamasının ilk etaplarını önümüze koyar. Eğitim donanımın eksik kalması, haklar ve özgürlükler konusundaki kısıtlamalar kişinin toplumsal hayata dair yabancılaşma nedenleri olmaktadır.

Yapılan ayrımcılıklar, etnik-dini farklılıkların ön planda olması, gelir seviyesindeki dengesizlikler, toplumsal gruplar arası uçurumlar insanlar arası dayanışma bilincini azaltmaya yol açan sebepler şeklinde karşımıza çıkar.

Yabancılaşma kişinin kendisi başta olmak üzere ailesine, yakınlarına, grup birlikteliğine, sosyal ilişkilere uzak kalması sonucunda yeni bir dünya algısına sahip olması, yalnızlaşma ve sahipsizlik dürtüsüyle iç dünyasında çatışmalara girme psikolojisini duyumsamasıdır.

Toplumsal değişim sürecini benimseyememesi, gelişime uyum sağlayamaması sonucu insanın kuşaklar arası çatışmaya kapılmasıdır. İnsani değerlerin kaybolması ile sahip olunan tüm unsurların unutulmasıyla kültürel benlik ve kimlikten mahrum kalmak tehlikesini yaşamaktır.

İnsanı değerli hale getiren ve benliğine, toplumsal bilincine sahip çıkmasını sağlayan, özüne dönüşüne algı yaratan etkenleri hareketlendirmek şartıyla, dayanışma ve yardımlaşma becerisine yönelmek ancak kişinin kendisine inanmakla gerçekleşir.

Toplumsal bütünlük ve birlik ruhuna olan açlığımızı doyurmanın yolu kültürel değerlere ve bir arada yaşamanın temel ilklerine uyma dürtümüzü canlandırmaktan geçer.