HAYAT BİR TİYATRO SAHNESİDİR

Giderken güzel izler bırakmalı ve gülümseyerek hatırlanmalıdır insan. En değerli olgumuz güzel hatırlanmak ve insana dokunan izler bırakmak arkamızda.

Hep geleceğe bakmak ve onu hedeflemek yerine bazen de yaşadığımız anı görmek, bastığımız zemini fark etmek ve izimizi görebilmektir asıl mesele.

Hayatın girdabında kalırız çoğu kez ya. Gökyüzüne bakmayı unuturuz hep.

 Bazen karanlıkta hissettiğimde ben gökyüzüne bakarım mesela. Yol göster Allah’ım bir işaret ya da derim. Kendimce küçük oyunlar belki ama çoğu kez işe yarar. Tavsiye ederim yani 🙂

Dedim ya Hayat bir Tiyatrodur.

Bazen sahnede baş rol alırız. Tüm gücümüzle performansımızı sergileriz ve perde kapanmadan hemen önce güçlü bir alkış kopar seyircilerden.

İşte buna aldanmayalım her seferinde. Biz mükemmel bir oyun sergilediğimiz için almayız o alkışı çünkü bu da oyunun bir parçasıdır tam olarak.

Seyirci çoğu kez istemsiz ve usulen alkışlar oyuncuyu. Burada yanılırız hep hayat yolunda da.

Bizler biliriz ancak kendi içimizi ama itiraf etmeyiz o alkışı ne kadar hak ettiğimizi. MIŞ gibi yapmak işimize gelir çünkü.

Aynaya bakalım hep derim ben. Ama samimice bakmak, kendimiz beğenmeden. Makyaj adı altında takındığımız maske öncesinde bakalım ama aynaya. Tüm çıplaklığımızla izleyelim kendimizi. Yüzümüzdeki her çizgiyi sorgulayalım. Mutluluk çizgilerini de hüzün dolu çizgileri de kabullenelim. Ve yeniden başlayalım hayata hem de her sabah, her doğan güneşle.

Kapıdan dışarı ilk attığımız adım tiyatro sahnesine çıkar çünkü. Güzel izler ve gülümsemeler bırakalım bastığımız kaldırım taşlarına. Alkışlara aldanmadan, kanmadan sahte tebriklere.

 HAYAT USULEN YAŞAMAYA DEĞİL GÜLÜMSETECEK İZLER BIRAKMAYA LAYIKTIR…