İKİ ARKADAŞ (2)

Genç adam gece gündüz çalışır üç dört sene zarfında, eskisi gibi işlerini yoluna koyar.

 Bir gün yaşlı teyze der oğlum benim akrabam bir kız var tam sana göredir, git onu iste yalnız benden söz etme bakarsın benim yüzümden sana vermezler. Adam gider o kızı ister uygun zamanda evlenirler.

Bir süre sonra sayılı iş adamlardan biri olur.

   Bu adam bir gün yemekli bir toplandı düzenler, o şehirdeki tüm iş adamlarını çağırır.

Şu eski dostunu da çağırır, yemek esnasında konuşmaya başlar derki.

Dostlarım iki can dostu arkadaş vardı, beraber okulu bitirir, beraber iş kurarlar, bir süre sonra birinin işi kötüye gider, gelir arkadaşından borç ister arkadaşı verir.

Sonra onun işi kötü gider ve iflas eder.

Arkadaşına gider iş ister para ister arkadaşı vermez, tam evlenecekti arkadaşının telkini ile sözlüsü onu terk eder.

Adam şu saate kadar her şeyi bir bir güzel anlatır.

Salondakilerin arasında bir mırıltı, şu meçhul arkadaşa bir tepki doğar, tabi iki arkadaşı da bunu can kulağı ile dinler.

    Sonra arkadaşı da söz ister, oda derki dostlarım vaktiyle iki kardeşten öte iki dost arkadaş vardı.

Birinin işi kütü olunca öbüründen borç alarak işlerini düzeltir.

Bu sefer borç veren arkadaşı iflas eder.

 Arkadaşının kapısına gelir iş ister para ister, arkadaşı düşünür ki bu adam işçi olacak biri değil para vermez, evleneceği kız kütü huylu gözleri yüksektir arkadaşına layık görmez, bunu engeller onların evlenmesine mani olur.

Sonra arkadaşı annesini ve babasını ona yetecek kadar para ile kimsesiz yaşlı kişilerin kılığına koyar ve arkadaşının önüne çıkar.

İşleri düzelince de kız kardeşini bir şekilde onunla evlendirir.

Ey millet hangi arkadaş daha metanetlidir.