KADINA KARŞI ŞİDDET (1)

Aldı başını gidiyor…

Dur/durak bilmeyen bir yozlaşma ve dejenerasyonun kabul edilemez olay örgüsünün tanıkları olmaya devam ederken, sadece lanetleme becerisi göstermek yeterli gelmiyor.

Olaylar durmuyor ve her geçen gün yeni şiddet vakaları haberlerin olağan gündemlerini oluşturarak önümüze gelmeye devam ediyor. Sadece “Kadınlar Günü” diye belli bir tarihte kadına yapılan şiddet lanetlenip, duygusal söylemler dile getirilirken, ne yazık ki ölüm ve saldırganlık girişimleri son bulmuyor.

Tecavüz ve istismar, aldatmak, şiddet figürü olarak kullanmak, cinsel obje seviyesine düşürmek, küfürlere (trafikte, statta…) konu edinerek arkasından (anneler, kızlar, eşler dâhil) tüm aşağılayıcı hakaretleri dizmek gibi çirkinliklerin aktörü olmak kadınların hakkı mı?

Asıl sorunun nerede olduğu belli: Nefsine ve kişiliğine yenik düşen insanların sorunu aslında!

Kadına şiddet toplumsal bir suç! Ama kadını bir nesne, cinsel haz aracı olarak sunulmasına neden olan sektör temsilcilerinin arasında kadınların ne işi var? Potansiyel suç unsuru duygusu/düşüncesi aslında herkesin içinde var.

Kadına yönelik şiddet sanıldığı gibi geri kalmış toplumların, gelişmemiş ülkelerin bir sorunu değil. Asıl olay örgüleri gelişmiş/modern toplum yapılarında meydana geliyor. Ayrıca kadına karşı şiddetin fakirlik, cehalet, din, erkek tahakkümü ile alakalı olduğunu söylemenin yanlış olduğunu fark etmek gerekiyor.

Bu yüzden kadına karşı şiddeti ve aile içi istismar olaylarını toplumsal bir sorun temeline oturtup, zihinleri değiştirilmedikçe çözüm üretmek imkânsız olacaktır. İşin garip tarafı ekranlarda ve sosyal medyada görülen, tanık olunan olayların normalleşmesi ve insanlar tarafından olağan karşılanmaya başlamasıdır.

Umursamave önemseme hisleri bu kadar yozlaştı mı?

Tecavüz ve ölümle sonuçlanan şiddet vakalarında zanlıları bu kadar rahat hareket etmeye sevk eden ne acaba?