İnsanoğlunu memnun etmek gerçekten zor; hatta bazen imkânsız. Gözü doymaz, karnı doymaz, cüzdanı dolmaz… En önemlisi de şükretmeyi bilmez hâle gelir.

Bugünün gençlerini anlamak kolay. Çünkü geçmişte yaşanan yokluğu, sıkıntıyı, zorluğu görmediler; görmedikleri için de mazur sayılabilirler. Ama ya geçmişi görmüş, yaşamış, geçirmiş olanlara ne demeli? Onları hangi kategoriye koyacağız? Ne şükür biliyorlar ne kanaat… Gözleri hep açık, elleri hep uzanmış, istekleri hiç bitmiyor.

Ne istediğini bilmeyen, nefsi doymaz insanoğluna çeşmeden su akıtsanız “Neden ayran akmıyor?” diye şikâyet eder. Yol yapsanız “Yürüyen yol niye yapmadınız?” diye sitem eder. Para verseniz “Altın değil mi?” diye sorar. Gözü doymaz, kalbi doymaz, nefsi hiç doymaz insanın.

Mezarlığa gittiğinizde bile bir ihtişam yarışı… En süslü mezar taşı, en gösterişli kabir… Hani denir ya “Hiçbir şeyi öbür tarafa götüremezsin.” Götüremeyiz ama belli ki kabre bile baktırmak istiyoruz.

Aza koydum sığmadı… Çoğa koydum dolmadı…

Tarih boyunca binlerce peygamber geldi, onlarca kutsal kitap indi. Hristiyanı, Yahudisi, Yezidisi, Müslümanı… Hangisini tam doymuş gördük? Hangisini gerçekten tok gözlü gördük? Görmedik, göremeyiz. Görseydik bugün ne savaş kalırdı, ne sınır, ne de açlık.

Tüm bu cümleleri aslında kendim için söylüyorum. Çünkü ben de insanım. Açgözlülük dediğimiz o nefis hep içimizde. Zaman zaman onu törpülemeye çalışsam da tam anlamıyla engel olamadığım anlar oldu. İnsanız, kusurluyuz, nefis taşıyoruz.

Kendi kendime soruyorum:

Bir Müslüman olarak Allah’a, kitaba, peygambere olan inancımız mı zayıfladı?

Belki de zayıfladı da farkında değiliz.

Belki dinden çıktık da haberimiz yok.

Belki insanlıktan koptuk da onu bile fark edemedik.

Allah bizi affeder mi?

Bu açgözlülüğümüzü, nefsimizin getirdiği günahları bağışlar mı?

Bunların cevabını yalnızca Allah bilir.

Ama şunu herkes vicdanında net bilir:

Cennete mi daha yakın, yoksa cehenneme mi…

Allah hepimizi affetsin, bağışlasın, ihya eylesin.

Amin.

Aza koydum sığmadı, çoğa koydum dolmadı…

Sürç-i lisan ettiysem affola.

Hoşça kalın.